Η κλήση για υπερβολική ταχύτητα είναι θα έλεγε κανείς σήμερα… υπερβολικά συνηθισμένη. Τι ίσχυε όμως πριν από 100 χρόνια;
Ο αυτοκινητιστής και πρωτοπόρος Γουόλτερ Άρνλοντ έσκιζε τους δρόμους του Κεν σαν σήμερα στις 28 Ιανουαρίου του 1896, κινούμενος με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 12 χιλιομέτρων την ώρα και τιμωρούνταν με πρόστιμο ενός σελινίου, καθώς το όριο είχε οριστεί τότε στα 3 χιλιόμετρα/ώρα.
Ήταν η πρώτη κλήση που καταγραφόταν ποτέ στην Αγγλία για υπερβολική ταχύτητα! Και φυσικά, ο Άγγλος ριψοκίνδυνος σοφέρ δεν αντιμετώπισε μόνον αυτή την κατηγορία.
Όπως περιγράφει το historic-uk, η 28η Ιανουαρίου 1896 πρέπει να ξεκίνησε ως μια συνηθισμένη μέρα για τον αστυνομικό που ήταν υπεύθυνος για την περιοχή Πάντοκ Γουντ, στο Κεντ.
Καθώς έσπρωχνε το ποδήλατό του μέσα στους ήσυχους δρόμους, μάλλον δεν φανταζόταν πως λίγα λεπτά αργότερα θα επιδιδόταν σε μια καταδίωξη χωρίς έλεος για να συλλάβει τον απερίσκεπτο ραλίστα που έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα.
Ενώ προχωρούσε με τάξη μέσα στο χωριό, η ηρεμία της τακτικής βάρδιας του αστυφύλακα διαταράχθηκε ξαφνικά και με αγένεια. Για εκείνον ήταν μάλλον αδύνατο να γνωρίζει ότι αυτό που συνέβαινε ήταν επίσης ένα γεγονός εθνικής και, τελικά, διεθνούς σημασίας.
Προσπερνώντας τον αστυνόμο με υπερβολική ταχύτητα 12 ολόκληρων χιλομέτρων/ώρα, ένας αυτοκινητιστής ονόματι Γουόλτερ Άρνολντ επρόκειτο να μπει στα βιβλία των ρεκόρ μέσα σε μια έκρηξη καυσαερίων και μια διαταραχή της νομιμότητας.
Όχι μόνο παραβίαζε ξεκάθαρα το όριο ταχύτητας με μια από αυτές τις τρισκατάρατες μηχανές που μετακινούνταν δίχως άλογα, αλλά επίσης, έτι πιο σκανδαλιστικό για τα χρηστά ήθη, δεν είχε κανένα σημαιοφόρο της κόκκινης σημαίας να προπορεύεται, όπως απαιτούσε ο νόμος.
Στη Βρετανία λοιπόν, το 1865, η νομοθετική απάντηση στην αυξανόμενη εισαγωγή αυτοκινούμενων οχημάτων στους δρόμους μας ήταν ο νόμος για τις ατμομηχανές (μερικές φορές γνωστός ως νόμος για τις κόκκινες σημαίες).
Μεταξύ πολλών διατάξεων, όριζε ότι τα αυτοκινούμενα οχήματα, όχι δηλαδή τα κάρα και οι άμαξες ή τα τρένα, έπρεπε να συνοδεύονται από έναν άνδρα που περπατούσε 60 μέτρα μπροστά και κρατούσε μια κόκκινη σημαία για να προειδοποιεί τους άλλους χρήστες του δρόμου πως πλησιάζει αυτοκίνητο.
Στόχος των μεγάλων συμφερόντων της εποχής, ήταν όπως διαβάζουμε, να εμποδίσουν την πρόοδο και να προστατεύσουν τις επενδύσεις τους σε άλογα, άμαξες και τρένα.
Ο νόμος προέκυψε έπειτα από έντονες πιέσεις από τους φορείς εκμετάλλευσης κάρων με άλογα και τη δημόσια σιδηροδρομική βιομηχανία. Σε μια μάλλον αυστηρή απάντηση στους κινδύνους που εγκυμονούσαν τα νέα οχήματα, ο Νόμος για την Κόκκινη Σημαία έθεσε επίσης σε ισχύ το πρώτο όριο ταχύτητας στον κόσμο: 5 περίπου χιλιόμετρα/ώρα στην ύπαιθρο, 3 χιλιόμετρα/ώρα στις πόλεις, και πρόστιμο 10 λιρών για «υπερβολική ταχύτητα».
Καθώς η καινοτομία στην αυτοκίνηση έδειχνε το μέλλον, ο νόμος – ο οποίος αρχικά είχε ψηφιστεί έχοντας κατά νου τις βαριές μηχανές έλξης – φαινόταν όλο και πιο παράλογος και πολλοί ξεκίνησαν εκστρατεία εναντίον του.
Τελικά καταργήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 1896, όταν ο νόμος για τις μηχανές στις εθνικές οδούς (Locomotives on Highways Act) κατήργησε τη σημαία και αύξησε το όριο ταχύτητας στα 22 χιλιόμετρα/ώρα. Το γεγονός είχε αποτελέσει αιτία πανηγυρισμού για τους απανταχού λάτρεις της αυτοκίνησης:
Ο Γουόλτερ Άρνλοντ βέβαια δεν ήταν ένας συνηθισμένος αυτοκινητιστής. Ήταν επίσης ένας από τους πρώτους εμπόρους αυτοκινήτων στη χώρα και ο τοπικός προμηθευτής οχημάτων Benz (ναι αυτή που έγινε ένα πολλά χρόνια αργότερα με τη Mercedez).
Ο Άγγλος σκεφτόταν και ενεργούσε πολύ μπροστά από την εποχή του και δημιούργησε τη δική του εταιρεία αυτοκινήτων που παρήγαγε ταυτόχρονα τις αυτοκινητάμαξες Arnold. Αξίζει βέβαια να τονίσουμε πως η δημοσιότητα γύρω από την παράβαση στην οποία υπέπεσε για υπερβολική ταχύτητα μάλλον δεν ήταν εντελώς ανεπιθύμητη και σίγουρα άλλαξε τα δεδομένα για το αυτοκίνητο στη χώρα.
Η εφημερίδα London Daily News περιέγραψε λεπτομερώς τις τέσσερις κατηγορίες, που αντιμετώπιζε ο Άρνολντ στο δικαστήριο που συνήλθε για το περιστατικό. Το όχημα του περιγράφτηκε αρκετές φορές στο δικαστικό ρεπορτάζ της εφημερίδας της εποχής ως «άμαξα χωρίς άλογα», και η υπόθεση σαφώς έθεσε κάποια ενδιαφέροντα φιλοσοφικά, αλλά και νομικά ζητήματα στην έδρα.
Η πρώτη κατηγορία, η οποία διαβάζεται περίεργα σήμερα, ήταν για τη χρήση «ατμομηχανής χωρίς άλογο». Αυτό που λέμε «έναν καφέ χωρίς καφέ»!! Η επόμενη, είχε να κάνει με την ύπαρξη λιγότερων από τρία άτομα «υπεύθυνα για την μηχανή», καθώς εκείνη την εποχή δεν νοείτο σοφεράντζα χωρίς συνοδηγό και όπως προείπαμε τον παραστάτη που περπατούσε εμπρός του με την κόκκινη σημαία.
Τέλος, η τρίτη και στοιχειωδώς πραγματική κατηγορία αφορούσε στην υπερβολική ταχύτητα, ενώ ο οδηγός είχε αμελήσει να γράψει το όνομα και τη διεύθυνσή του σε ευκρινές σημείο πάνω στο όχημά του!
Η υπόθεση πάντως φαίνεται πως επηρέασε τις αλλαγές στη νομοθεσία της Αγγλίας λίγο αργότερα. Ο άνθρωπος με την κόκκινη σημαία δεν ήταν πλέον απαραίτητος όπως είπαμε, γεγονός που πιθανώς οδήγησε το προσωπικό του κέντρου εργασίας να ξύνει το κεφάλι του για το τι να κάνει με μια δεξιότητα που σαφώς δεν ήταν τόσο χρήσιμη στο μέλλον, ενώ ούτε οι φοβερές μηχανές χρειάζονταν πλέον τουλάχιστον τρία άτομα για τον έλεγχό τους.
