Τη δεκαετία του ‘90 οι αυτοκινητοβιομηχανίες απολάμβαναν μεγαλύτερη ελευθερία σε σχέση με σήμερα. Οι προδιαγραφές ρύπων σχεδόν απουσίαζαν και η χαμηλή κατανάλωση δεν ήταν ένα ζήτημα που απασχολούσε πολύ κόσμο.
Εκείνη την εποχή η Mercedes είχε στην κορυφή της γκάμας την S-Class με την κωδική ονομασία W140. Θέλοντας να δημιουργήσει μία κορυφαία έκδοση αυτού του μοντέλου, οι Γερμανοί μηχανικοί σκέφτηκαν τη λύση ενός κινητήρα με 18 (!) κυλίνδρους. Για λόγους σύγκρισης να αναφέρουμε ότι οι Bugatti Veyron και Chiron των 1001 και 1500 ίππων, χρησιμοποιούν κινητήρες με 16 κυλίνδρους σχήματος W.
Συγκεκριμένα, στη Mercedes στράφηκαν προς τη δημιουργία ενός συνόλου το οποίο θα είχε μορφή W. Σε κάθε τμήμα θα υπήρχαν έξι κύλινδροι, με τη γωνία ανάμεσα στα τρία μέρη του μοτέρ να είναι 75.5 μοίρες.
Με τον κυβισμό να φτάνει τα 8.0 λίτρα, θα είχαμε να κάνουμε με ένα από τα μεγαλύτερα σύνολα που θα είχαν τοποθετηθεί ποτέ σε αυτοκίνητο παραγωγής. Εν τούτοις το μήκος του κινητήρα δε θα ήταν μεγαλύτερο από έναν συνηθισμένο εξακύλινδρο, ενώ θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και πολλά τμήματα από τους εξακύλινδρους που είχε εκείνη την εποχή η εταιρεία.
Όσον αφορά την απόδοση, θα υπήρχαν δύο εκδόσεις. Η “μικρή” με 490 ίππους και 750 Nm ροπής, ενώ η μεγαλύτερη 680 ίππους και 800 Nm ροπής.
Δυστυχώς όλα τα παραπάνω έμειναν σε θεωρητικό επίπεδο, καθώς οι υψηλά ιστάμενοι της Mercedes θεώρησαν ότι η λύση ενός κινητήρα W18, 8.0 λίτρων θα ήταν υπερβολική. Αντίθετα, προτίμησαν να στρέψουν την προσοχή τους στο V12 σύνολο των 6.0 λίτρων που είχε ήδη ξεκινήσει η εξέλιξή του.