Σύμφωνα με δημοσίευση του Lancet Public Health πριν λίγες ημέρες, οι τελευταίες εκτιμήσεις του IARC (Διεθνούς Φορέα για την Έρευνα για τον Καρκίνο) δείχνουν ότι το 2022 σημειώθηκαν 20 εκατομμύρια νέες περιπτώσεις καρκίνου και 9,7 εκατομμύρια θάνατοι παγκοσμίως.
Ο καρκίνος του πνεύμονα ήταν ο πιο συχνός καρκίνος με 2,5 εκατομμύρια νέες περιπτώσεις—12,4% των συνολικών νέων περιπτώσεων, ακολουθούμενος από τον καρκίνο του μαστού (2,3 εκατομμύρια περιπτώσεις, 11,6%), τον καρκίνο του παχέος εντέρου (1,9 εκατομμύρια περιπτώσεις, 9,6%) και τον καρκίνο του προστάτη (1,5 εκατομμύρια περιπτώσεις, 7,3%).
Με τη γήρανση και την αύξηση του πληθυσμού και τις αλλαγές στην έκθεση σε παράγοντες κινδύνου, οι προβλέψεις υπολογίζουν 35 εκατομμύρια νέες περιπτώσεις καρκίνου το 2050. Πίσω από αυτούς τους ζοφερούς αριθμούς, υπάρχουν τεράστιες διαφορές και ανισότητες μεταξύ των χωρών αλλά και εντός των χωρών. Ο καρκίνος είναι μια σημαντική ανησυχία για τη δημόσια υγεία στην Ευρώπη, με σαφή την ανάγκη για καλύτερο έλεγχο του καρκίνου και αντιμετώπιση των ανισοτήτων.
Η θνησιμότητα από καρκίνο ποικίλλει μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών και εντός των χωρών. Τα ποσοστά θνησιμότητας από καρκίνο διαφέρουν κατά περισσότερο από 30% μεταξύ περιοχών στη Ρουμανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Πολωνία ή την Ισπανία. Ορισμένες πληθυσμιακές ομάδες αντιμετωπίζουν διαφορές στη θνησιμότητα από καρκίνο ανάλογα με την ηλικία και το φύλο, αλλά και το επίπεδο εκπαίδευσης (1,7–2,6 φορές υψηλότερος κίνδυνος θνησιμότητας από καρκίνο του πνεύμονα σε άτομα με χαμηλότερο σε σύγκριση με υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης) και το επίπεδο στέρησης (πάνω κατά 9 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερες πιθανότητες επιβίωσης από καρκίνο μεταξύ των λιγότερο στερημένων ομάδων σε σύγκριση με τις πιο στερημένες ομάδες). Σε μια δημοσιευμένη έκθεση περιγράφεται λεπτομερώς πώς αυτές οι ανισότητες που σχετίζονται με την εκπαίδευση και τη στέρηση επηρεάζουν την επιβίωση από τον καρκίνο. Πρώτον, περισσότερο από το 40% της επιβάρυνσης του καρκίνου που παρατηρείται στην Ευρώπη μπορεί να αποδοθεί σε παράγοντες κινδύνου που μπορούν να προληφθούν—οι οποίοι είναι πιο διαδεδομένοι σε άτομα που στερούνται και σε άτομα με λιγότερα χρόνια εκπαίδευσης. Παράγοντες κινδύνου όπως το κάπνισμα, το υπερβολικό βάρος και η παχυσαρκία, η χαμηλή κατανάλωση φρούτων και λαχανικών και η χαμηλή σωματική δραστηριότητα είναι πιο διαδεδομένοι σε άτομα που δεν έχουν ολοκληρώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, σε σύγκριση με άτομα που έχουν ολοκληρώσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο υψηλότερος επιπολασμός παραγόντων κινδύνου που σχετίζονται με τον καρκίνο επηρεάζει επίσης δυσανάλογα τους πιο ευάλωτους, όπως τα άτομα που βιώνουν έλλειψη στέγης, όπως αναφέρθηκε πρόσφατα στο The Lancet Public Health, με τη χρήση καπνού για παράδειγμα να κυμαίνεται από 26% έως 73%.
Έχουν αναπτυχθεί διάφορες πρωτοβουλίες για τη μείωση των παραγόντων κινδύνου που σχετίζονται με τον καρκίνο και ορισμένες είχαν σαφώς αντίκτυπο, όπως η μείωση του επιπολασμού του καπνίσματος που παρατηρήθηκε στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες την τελευταία δεκαετία. Για να διασφαλιστεί η ισότητα, οι πολιτικές πρέπει όχι μόνο να στοχεύουν στη μείωση των συνολικών παραγόντων κινδύνου, αλλά και στη μείωση των ανισοτήτων μεταξύ των πληθυσμιακών ομάδων.
Ο δεύτερος βασικός πυλώνας για τη βελτίωση των αποτελεσμάτων του καρκίνου είναι ο προσυμπτωματικός έλεγχος του καρκίνου. Παρά τα προγράμματα προσυμπτωματικού ελέγχου βάσει πληθυσμού που εφαρμόζονται στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, η συμμετοχή είναι ανεπαρκής και ποικίλλει σημαντικά μεταξύ των ομάδων. Μόνο πέντε χώρες έχουν ποσοστό συμμετοχής άνω του 50% σε προγράμματα προσυμπτωματικού ελέγχου για τον καρκίνο του μαστού, του παχέος εντέρου και του τραχήλου της μήτρας. Οι γυναίκες με λιγότερα έτη εκπαίδευσης είναι λιγότερο πιθανό να υποβληθούν σε μαστογραφικό έλεγχο από εκείνες με υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης (54,4% έναντι 63,5%). Η εφαρμογή του προσυμπτωματικού ελέγχου από μόνη της δεν αρκεί για να διασφαλιστεί η πρόσβαση στην έγκαιρη ανίχνευση. Οι δημόσιες πολιτικές πρέπει να βελτιώσουν την ευαισθητοποίηση και την προβολή. Η ενίσχυση της εκπαίδευσης του κοινού στον τομέα της υγείας και η αντιμετώπιση των ευρειών ανισοτήτων που αντιμετωπίζουν τα άτομα με χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο είναι θέματα μείζονος σημασίας στις πολιτικές που πρέπει να εφαρμόζονται για τον καρκίνο.
Η εκπαίδευση διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο στην αντιμετώπιση των ανισοτήτων κατά του καρκίνου. Η εκπαίδευση είναι ένας ισχυρός, αλλά παραμελημένος, καθοριστικός παράγοντας της υγείας. Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε σε αυτό το τεύχος, ποσοτικοποιεί τη σημασία της εκπαίδευσης —χρόνια σχολικής εκπαίδευσης— στη μείωση της θνησιμότητας. Για κάθε επιπλέον έτος εκπαίδευσης, υπήρχε μείωση 2% στον κίνδυνο θνησιμότητας. Μαζί με τις ανισότητες που επισημαίνονται, οι επιπτώσεις της εκπαίδευσης στη μελέτη θνησιμότητας παρέχουν πειστικές αποδείξεις για τη σημασία της εκπαίδευσης στη μείωση των ανισοτήτων για τον καρκίνο και στη βελτίωση του προσδόκιμου ζωής.