Για τη Mercedes o αριθμός 13 ήταν ένας πραγματικά σημαντικός αριθμός για την ασφάλεια των οχημάτων πριν από 50 χρόνια.
Στις 31 Μαΐου 1972 στην έκθεση «Transpo 72» στην Ουάσιγκτον, η γερμανική εταιρία παρουσίασε ένα μοντέλο με διάφορες ιδέες που είχε να κάνει με την ασφάλεια.
Έφερε την ονομασία Experimental Safety Vehicle -ESF 13- εν συντομία.
Το πειραματικό αυτό αυτοκίνητο ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του με λύσεις όπως το σύστημα αντιμπλοκαρίσματος των φρένων ABS, αερόσακους για όλους τους επιβάτες, σύστημα προβολέων με φώτα αλογόνου και υαλοκαθαριστήρα για το πίσω παρμπρίζ.
Το ESF 13 ήταν μέρος ενός ολοκληρωμένου προγράμματος ανάπτυξης ασφάλειας της Mercedes-Benz στη δεκαετία του 1970, στο οποίο δημιουργήθηκαν περισσότερα από 30 τέτοιοι τύποι αυτοκινήτων, καινοτόμοι για την ασφάλεια των οχημάτων.
Η «Transpo 72», μια διεθνής έκθεση για την κινητικότητα, πραγματοποιήθηκε στην πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής από τις 27 Μαΐου έως τις 4 Ιουνίου 1972.
Το γερμανικό ερευνητικό όχημα για τη βελτίωση της ασφάλειας των οχημάτων ήταν το επίκεντρο του «3ου Διεθνούς Συνεδρίου Οχημάτων περί Ασφάλειας (30 Μαΐου έως τις 2 Ιουνίου 1972).
Μια δημόσια έκθεση από Αμερικάνους, Ευρωπαίους, Ιάπωνες κατασκευαστές συνόδευσε το συνέδριο για την ασφάλεια.
Αυτή η έκθεση και σύμφωνα με τα στοιχεία της εποχής, έδωσε περίπου σ’ ένα εκατομμύριο επισκέπτες από όλο τον κόσμο «μια εντυπωσιακή ματιά στο μέλλον της ασφαλέστερης οδήγησης και της ασφάλειας των οχημάτων», όπως το θέτει η έκθεση του συνεδρίου του 1972.
Το ESF 13 ήταν μια περαιτέρω εξέλιξη του άλλου πειραματικού μοντέλου, του ESF 05, το οποίο παρουσίασε η Mercedes-Benz στο 2ο Διεθνές Συνέδριο Ασφαλείας Οχημάτων στην πόλη Σιντελφίνγκεν στις 26 Οκτωβρίου 1971.
Οπτικά, το ESF 13, το πειραματικό όχημα ασφαλείας με τη φουτουριστική εμφάνιση ξεχώριζε.
Τεχνικά, οι διαφορές ήταν ακόμη πιο εμφανείς καθώς η λίστα των λύσεων ενεργητικής και παθητικής ασφάλειας που ενσωματώθηκαν στο ESF 13 ήταν μεγάλη. Οι λύσεις για την ασφάλεια γύρω από την όλη αντίληψης στην ESF 13 αντικατοπτρίζουν την τελευταία λέξη της τεχνολογίας στην έρευνα ασφάλειας της γερμανικής εταιρίας όπως τα «έβλεπε» το 1972.
Εκτός από το ABS, το σύστημα προβολέων αλογόνου, τα συστήματα καθαρισμού για τους προβολείς και το παρμπρίζ και τον παράλληλο υαλοκαθαριστήρα για το πίσω παράθυρο, οι μηχανικοί παρουσίασαν πολλές άλλες λύσεις.
Για να βελτιωθεί περαιτέρω η παθητική ασφάλεια για τους επιβάτες των οχημάτων και τους πεζούς, διάφορα εξαρτήματα επιστρώθηκαν με αφρώδες εξαρτήματα.
Στα μπροστινά καθίσματα υπήρχαν ζώνες ασφαλείας τριών σημείων με περιοριστές δύναμης ζώνης που δένονταν αυτόματα όταν έκλεινε η πόρτα. Το τιμόνι ασφαλείας με αμορτισέρ συμπληρώθηκε από αερόσακους οδηγού και συνοδηγού, καθώς και αερόσακους για τους πίσω επιβάτες. Στο πίσω μέρος υπήρχαν επίσης ζώνες ασφαλείας τριών σημείων με περιοριστές δύναμης ζώνης και σύστημα αδράνειας.
Τα καθίσματα του οδηγού και του συνοδηγού έφεραν προσκέφαλα, ηλεκτρικά παράθυρα αντί για μανιβέλες στις πόρτες, πλαϊνά φώτα σήμανσης, πίσω φώτα με ρελέ στάσης, πλαστικοποιημένα τζάμια εμπρός και πίσω, κολλημένα, πεντάλ με στρογγυλεμένο το κάτω μέρος, προφυλακτήρες με αμορτισέρ, με το ανάλογο φυσικά βάρος που ήταν γύρω στα 700 κιλά περισσότερο από το αυτοκίνητο παραγωγής (1.400 κιλά)
Το ESF 13 είδε έτσι την πρεμιέρα πολλών τεχνολογιών που αργότερα βρήκαν τον δρόμο τους στη σειρά παραγωγής. Για παράδειγμα, το σύστημα αντιμπλοκαρίσματος πέδησης ABS έγινε στάνταρ στην S-Class το 1978 και ο αερόσακος οδηγού με εντατήρα ζώνης για τον συνοδηγό ακολούθησε στην S-Class το 1981.
Αυτά τα μοντέλα με τους κωδικούς ESF, γεμάτα από «ιστορίες» ασφάλειας οχημάτων βρίσκονται στο μουσείο της εταιρίας στη Στουτγάρδη.